Προσπαθώ να βγάλω από μέσα μου αυτό που νοιώθω
Νοιώθω πολύ καταπιεσμένη από όλες τις πλευρές που αφορούν το θέμα του σχολείου.
Δεν ξέρω γιατί μα νοιώθω πολύ χάλια.
Πιστεύω πως αυτό που νοιώθω εγώ είναι το λάθος και έτσι προσπαθώ να υποβαθμίσω τη δική μου γνώμη και να κάνω αυτό που με συμβουλεύουν ή διατάσσουν οι άλλοι.
Αλλά πολύ βαθιά μέσα μου δεν το δέχομαι, γιατί πιστεύω πως είναι πολύ άδικο να σταματήσω να πηγαίνω στο σχολείο, επειδή έτσι αρέσει στους άλλους.
Μακάρι να μπορούσα να μην ακούω κανένα και να κάνω αυτό που εγώ θεωρώ σωστό και καλύτερο. Αλλά αυτό είναι αδύνατο. Παρόλο που πιστεύω ότι μπορώ να γίνω κάτι καλύτερο από τους ανθρώπους που μέχρι τώρα γνώρισα, για παράδειγμα τους γονείς μου. Όχι πως ντρέπομαι, αντίθετα είμαι πολύ περήφανη, απλά, δεν θέλω να έχω την ίδια τύχη με αυτούς, γιατί θέλω να νομίζω πως μπορώ να καταφέρω κάτι που οι ίδιοι δεν μπόρεσαν.
Πιστεύω πως μπορώ να καταφέρω πολλά και δύσκολα, αλλά φοβάμαι κάτι το ανεξήγητο, που δεν μπορώ να εξηγήσω ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.
Έχω ανακαλύψει πως έχω πολλές δυνατότητες να καλυτερέψω τη ζωή μου. Και αυτό δεν είναι συμπέρασμα ώστε να επαινέσω τον εαυτό μου. Κάποια στιγμή με ενθάρρυναν πολύ τα λόγια της οικογένειάς μου και ζήτησα στήριξη μόνο απ αυτήν. Μου λέγανε δηλαδή πως : κάνε εσύ την αρχή για μια καινούργια ζωή. Και αυτό για μένα ήταν η αποκορύφωσή μου. Πίστευα πως δεν υπήρχε σημαντικότερο πράγμα για μένα εκτός από το σχολείο.
Αυτό πίστευα μέχρι την ώρα που άρχισα να σκέφτομαι πράγματα που ήταν εντελώς αντίθετα με αυτά που πίστευα. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι πως : τι θα μπορούσε να μου κάνει το σχολείο αφού ήξερα ότι στο μέλλον δεν θα μου χρειαστεί; Γιατί σίγουρα ήξερα πως θα επαναλάβω την ιστορία των γονιών μου. Δηλαδή, θα παντρευόμουνα, θα έκανα παιδιά και θα ασχολιόμουνα μόνο με το νοικοκυριό και την φροντίδα των παιδιών
Με αυτή τη σκέψη γκρεμίστηκε ο κόσμος μου. Γκρεμίστηκε όλο μου το είναι. Γιατί;
Γιατί τότε άρχισα να παίρνω στα σοβαρά το τι μου λέγαν οι άλλοι, δηλαδή πως θεωρείται ντροπή να πηγαίνει κάποιος μέχρι το γυμνάσιο και ειδικά όταν πρόκειται για κορίτσι. Γι αυτό και ήμουνα η πρώτη που πήγα μέχρι το γυμνάσιο. Και αυτό για μένα ήταν θάρρος, δύναμη και ενθουσιασμός, μέχρι την ώρα που όλα αναποδογυρίστηκαν και ο ενθουσιασμός άλλαξε μορφή και έγινε ντροπή.
Μετά σκέφτηκα πως γι αυτό οι περισσότεροι καθηγητές μου έδειχναν κάτι που δεν έδειχναν στα άλλα παιδιά - δηλαδή, μου δίνανε μια δεύτερη και τρίτη ευκαιρία να καταφέρω κάτι το καλύτερο. Δεν ήμουνα και πάντα διαβασμένη, αλλά φοβόμουνα να πω κάτι που ήξερα καλά. Έβαζα τα κλάματα με το παραμικρό, έκλαιγα συνέχεια. Τα ίδια παιδιά που με πλήγωναν με ρωτούσαν τι έχω. Ε! Τότε ήταν που εγώ τρελαινόμουνα γιατί δεν μπορούσα να πω σ΄ αυτό το παιδί ότι: ξέρεις κάτι; Είσαι η αιτία που κλαιω. Όχι λοιπόν, δεν μπορούσα να το κάνω. Τα έπνιγα όλα μέσα μου και αυτό δεν μούκανε καλό. Φοβόμουνα να μεταδώσω στους άλλους αυτό που νοιώθω. Είχα ανάγκη να ανοίξω την καρδιά μου σε κάποιον.
Πιέστηκα πολύ για να πάρω την απόφαση να σταματήσω το σχολείο. Το έκανα λοιπόν χωρίς να σκεφτώ ότι αυτό θα κατέστρεφε όλα μου τα όνειρα.
( κλικ πάνω στο γράμμα για μεγέθυνση)
Νοιώθω πολύ καταπιεσμένη από όλες τις πλευρές που αφορούν το θέμα του σχολείου.
Δεν ξέρω γιατί μα νοιώθω πολύ χάλια.
Πιστεύω πως αυτό που νοιώθω εγώ είναι το λάθος και έτσι προσπαθώ να υποβαθμίσω τη δική μου γνώμη και να κάνω αυτό που με συμβουλεύουν ή διατάσσουν οι άλλοι.
Αλλά πολύ βαθιά μέσα μου δεν το δέχομαι, γιατί πιστεύω πως είναι πολύ άδικο να σταματήσω να πηγαίνω στο σχολείο, επειδή έτσι αρέσει στους άλλους.
Μακάρι να μπορούσα να μην ακούω κανένα και να κάνω αυτό που εγώ θεωρώ σωστό και καλύτερο. Αλλά αυτό είναι αδύνατο. Παρόλο που πιστεύω ότι μπορώ να γίνω κάτι καλύτερο από τους ανθρώπους που μέχρι τώρα γνώρισα, για παράδειγμα τους γονείς μου. Όχι πως ντρέπομαι, αντίθετα είμαι πολύ περήφανη, απλά, δεν θέλω να έχω την ίδια τύχη με αυτούς, γιατί θέλω να νομίζω πως μπορώ να καταφέρω κάτι που οι ίδιοι δεν μπόρεσαν.
Πιστεύω πως μπορώ να καταφέρω πολλά και δύσκολα, αλλά φοβάμαι κάτι το ανεξήγητο, που δεν μπορώ να εξηγήσω ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.
Έχω ανακαλύψει πως έχω πολλές δυνατότητες να καλυτερέψω τη ζωή μου. Και αυτό δεν είναι συμπέρασμα ώστε να επαινέσω τον εαυτό μου. Κάποια στιγμή με ενθάρρυναν πολύ τα λόγια της οικογένειάς μου και ζήτησα στήριξη μόνο απ αυτήν. Μου λέγανε δηλαδή πως : κάνε εσύ την αρχή για μια καινούργια ζωή. Και αυτό για μένα ήταν η αποκορύφωσή μου. Πίστευα πως δεν υπήρχε σημαντικότερο πράγμα για μένα εκτός από το σχολείο.
Αυτό πίστευα μέχρι την ώρα που άρχισα να σκέφτομαι πράγματα που ήταν εντελώς αντίθετα με αυτά που πίστευα. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι πως : τι θα μπορούσε να μου κάνει το σχολείο αφού ήξερα ότι στο μέλλον δεν θα μου χρειαστεί; Γιατί σίγουρα ήξερα πως θα επαναλάβω την ιστορία των γονιών μου. Δηλαδή, θα παντρευόμουνα, θα έκανα παιδιά και θα ασχολιόμουνα μόνο με το νοικοκυριό και την φροντίδα των παιδιών
Με αυτή τη σκέψη γκρεμίστηκε ο κόσμος μου. Γκρεμίστηκε όλο μου το είναι. Γιατί;
Γιατί τότε άρχισα να παίρνω στα σοβαρά το τι μου λέγαν οι άλλοι, δηλαδή πως θεωρείται ντροπή να πηγαίνει κάποιος μέχρι το γυμνάσιο και ειδικά όταν πρόκειται για κορίτσι. Γι αυτό και ήμουνα η πρώτη που πήγα μέχρι το γυμνάσιο. Και αυτό για μένα ήταν θάρρος, δύναμη και ενθουσιασμός, μέχρι την ώρα που όλα αναποδογυρίστηκαν και ο ενθουσιασμός άλλαξε μορφή και έγινε ντροπή.
Μετά σκέφτηκα πως γι αυτό οι περισσότεροι καθηγητές μου έδειχναν κάτι που δεν έδειχναν στα άλλα παιδιά - δηλαδή, μου δίνανε μια δεύτερη και τρίτη ευκαιρία να καταφέρω κάτι το καλύτερο. Δεν ήμουνα και πάντα διαβασμένη, αλλά φοβόμουνα να πω κάτι που ήξερα καλά. Έβαζα τα κλάματα με το παραμικρό, έκλαιγα συνέχεια. Τα ίδια παιδιά που με πλήγωναν με ρωτούσαν τι έχω. Ε! Τότε ήταν που εγώ τρελαινόμουνα γιατί δεν μπορούσα να πω σ΄ αυτό το παιδί ότι: ξέρεις κάτι; Είσαι η αιτία που κλαιω. Όχι λοιπόν, δεν μπορούσα να το κάνω. Τα έπνιγα όλα μέσα μου και αυτό δεν μούκανε καλό. Φοβόμουνα να μεταδώσω στους άλλους αυτό που νοιώθω. Είχα ανάγκη να ανοίξω την καρδιά μου σε κάποιον.
Πιέστηκα πολύ για να πάρω την απόφαση να σταματήσω το σχολείο. Το έκανα λοιπόν χωρίς να σκεφτώ ότι αυτό θα κατέστρεφε όλα μου τα όνειρα.
1 σχόλιο:
ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ!
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗ
ΚΑΙ ΠΟΥ ΒΡΗΚΕΣ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ.
Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΝΤΩΣ ΠΟΥ ΤΟ ΑΝΕΒΑΣΕΣ:-)
Δημοσίευση σχολίου